Corona en de fasen van rouw

Het viel mij van de week op dat het gedrag dat wij momenteel als samenleving en individuen laten zien, overeenkomt met de fasen die iemand doormaakt wanneer diegene aan het rouwen is. Deze fasen lopen niet per se lineair maar kunnen zich afwisselen, soms op dezelfde dag.

We begonnen namelijk massaal met ontkenning: het is maar een griepje, het is overdreven, dit kan niet waar zijn. Er werden coronafeesten gehouden, men ging massaal naar het strand en naar winkelcentra. Nederlandse nuchterheid werd ingezet als copingstrategie om niet overweldigd te raken. Psychologisch gezond, maar in dit geval medisch gezien gevaarlijk.

Daarna kwam de boosheid, de verontwaardiging. Hoezo afstand houden? Mensen werden kwaad dat evenementen werden afgezegd en hun banen in het geding waren gekomen. Nederland kende opeens 17 miljoen epidemiologen en virologen. Het mocht niet zo zijn dat hun oude leven van hen werd afgepakt. 

Depressie is het moment waarop de werkelijkheid even als een mokerslag aankomt. Je realiseert je hoe onzeker de huidige situatie is. Dat je daadwerkelijk je baan kunt verliezen, of nog erger: je ouders. We leven normaal gesproken in een samenleving waar dood, ziekte en vergankelijkheid liever onbesproken blijven. Nu zet je de tv aan en word je geconfronteerd met overvolle intensive care-afdelingen en mortuaria.

Tot slot is er de fase van acceptatie. Je berust in het feit dat het leven er de komende maanden heel anders uit gaat zien en dat je een manier moet vinden om hiermee om te gaan. Ironisch genoeg leidt deze fase tot de beste oplossingen, de meeste creativiteit en verbinding. Het is dus heel iets anders dan bij de pakken neerzitten. 

Wanneer dit allemaal voorbij is, zal er een vorm van posttraumatische groei plaatsvinden. Dat klinkt een beetje heftig, maar for lack of a better word gebruik ik deze psychologische term. Het houdt in dat je na een moeilijke periode vaak sterker en wijzer bent dan voor de gebeurtenis. We gaan hier voor het grootste deel veerkrachtiger uitkomen, meer dankbaar. Littekenweefsel is immers sterker dan normale huid. 

Houd je dus vast aan het gegeven dat dit tijdelijk is en dat vlagen van onzekerheid en zelfs somberheid erbij horen. Je kweekt hiermee een gelijkmoedigheid waar je de rest van je leven profijt van zult hebben.